به خفقان زير ميز پناه برد

مي شود تمام روز را،

در زيرلحافي گرم،به هيچ فکر کرد

آرام گرفت ، خوابيد

مي توان گوش ها را بست

تا نشنود صداي آوار آب را

مي توان چشمها رابست

و به تاريکي رفت

و در عمق فاجعه ترک خوردن ديوار

ديوانه وار خنديد

مي توان ،آه، آري ، مي توان

به آواره هاي خانه رويايي من خنديد

و نور، آن نور سبز،

کز زير در به چشمان من مي خزيد

آيا جز ترنم اميد برقلب تنهاي من بود

نه ، هميشه انکاري است

هميشه ذهن زود باور ما

در ميان فاصله ها ، روياهايش را ،

خود کارگرداني کرده است.

بگو مرا چه کرده اند

که اين چنين ،

در عمق ساعات نيمه شب ،

چشمانم رنگ خواب را نمي بينند

گويي که ساعت مرده است

يا شايد من !

من که جز طنين بالهاي پشه اي ،

بر فضاي بي کران آسمان نبوده ام

من که مرده ام

و از مرده ي من ، بتي ساختند

خندان ، شاد ، سربه زير،

بگو مرا چه کرده اند!